به مجله اینترنتی مفید و به نقل از ایندیپندنت، پژوهشگران با استفاده از مدلهای رایانهای، ۴۰۰ میلیون سال قبل را بررسی کردند که هر نیمکره چقدر بهواسطه جرم قارهها «عایق» بوده است، و این ویژگی سبب حفظ گرمای درون زمین میشود. این الگو تا دوره پانگهآ، ابرقاره دوره پیشاتاریخ، نیز عقب میرود.
هسته زمین بسیار داغ و مایع است که گرما را به سطح منتقل میکند و با چرخش هسته، میدان مغناطیسی و جاذبه شکل میگیرد. در بازه زمانی بسیار طولانی، هسته زمین بهتدریج سرد خواهد شد تا وقتی زمین شبیه مریخ شود.
براساس یافتههای پژوهش جدید، این فرایند بهطور ناهمگون در جریان است؛ بخشهایی که قارههای بزرگ قرار دارند مانند یک لایه عایق عمل میکنند و گرما را بیشتر در خود نگه میدارند.
بهطور معمول، اتلاف حرارت از ناحیه سنگکره (لیتوسفر) اقیانوسی بیش از نواحی قارهای است و به فرایند «رانش قارهای» مربوط میشود، به این معنی که کف اقیانوسها مدام از ماگمایی به وجود میآید که از مرزهای قارهای بیرون میجهد و کف اقیانوسی قدیمی زیر تودههای قارهای موجود فرو میرود و خرد و دوباره ذوب میشود.
در این پژوهش، مدل زمین به دو نیمکره آفریقا و اقیانوس آرام تقسیم و سپس، کل سطح زمین در شبکهای با تفکیک نیمدرجهای بررسی شد. پژوهشگران دادههای مربوط به سن کف اقیانوس، موقعیت قارهها و تغییرات ۴۰۰ میلیون سال گذشته را ترکیب کردند و میزان حرارت و سرد شدن هر بخش را محاسبه کردند.
نتایج نشان داد سمت اقیانوس آرام بسیار سریعتر سرد شده است. این بخش بزرگترین ناحیه اقیانوسی جهان را دارد و آب سرد فراوان روی این منطقه سبب از دست رفتن شدیدتر حرارت میشود.
پژوهشهای پیشین فقط ۲۳۰ میلیون سال را بررسی کرده بودند و مدل جدید این بازه را تقریبا دو برابر میکند.
یافتهها همچنین نشان میدهد نیمکره اقیانوس آرام حدود ۵۰ درجه بیش از نیمکره آفریقا سرد شده، هرچند سرعت حرکت صفحات تکتونیکی (زمینساخت) در اقیانوس آرام طی این مدت بیشتر بوده است.
بنابراین، این احتمال مطرح میشود که این ناحیه در گذشته بسیار دور زیر جرم قارهای بوده است یا عوامل دیگری در افزایش حرارت اولیهاش نقش داشته باشد و فعالیت شدید زمینساخت کنونی نیز با اختلاف حرارتی ارتباط دارد.
